En dus stond ik om half acht al in het Huis om alles voor te bereiden. Ik was gelukkig niet alleen, want collega R. en wat vrijwilligers sloten zich bij me aan. Dankzij oud-gasten konden we een overheerlijke brunch aanbieden, gemaakt door een superrestaurant. De koks kwamen het eten brengen en alles rook heerlijk.
We openden de brunch met het aansteken van kaarsjes voor alle kindjes van de gasten in het ziekenhuis, we noemden ze bij naam. Een symbolisch gebaar. Een kaarsje van hoop, van warmte, maar vooral van kracht.
Een drukke kerst, maar een hele speciale kerst. Met een brok in mijn keel reed ik naar huis. Wat zijn wij enorm gelukkig dat we kerst gewoon thuis kunnen vieren, met familie om ons heen. Nooit eerder waardeerde ik de Kerst bij onze familie zo enorm als dit keer – steeds moest ik denken aan die brandende kaarsjes in de vensterbank.
Mooi Lies. Prachtig dat jullie dat soort dingen doen voor de gasten. Kan me voorstellen dat het je inderdaad even met beide benen op de grond zet.
Wauw, mooi! :)
Mooi dat dit georganiseerd wordt, kan me wel voorstellen dat het emotioneel is.